Υπάρχει ένα μίνι ανέκδοτο που λέει το εξής.
- CTO
- CEO
- COVID-19
Αν δεν κατάλαβες το υπονοούμενο, ανήκεις στην κατηγορία εκείνων που θέλουν πάντα μασημένη τροφή. Η απάντηση αν και προφανής πλέον, κατέληξε να γίνει ανέκδοτο για να μας κάνει σαφές πόσο φοβόμαστε την αλλαγή και πόσο αργά υιοθετούμε νέες πρακτικές- αν αυτό δεν καταστεί πλήρως αναγκαίο. Ας το πιάσουμε όμως από την αρχή με πολύ απλά λόγια.
Ας υποθέσουμε ότι έχεις μια μικρή επιχείρηση.
Ένα κατάστημα με ρούχα, κοσμήματα, με είδη σπιτιού ή ο,τιδήποτε άλλο.
Ας υποθέσουμε ότι πιάνουν τα χέρια σου ή ας υποθέσουμε ότι έχεις ένα ταλέντο σε κάποιον τομέα και είπες γιατί όχι (;) να μην το δοκιμάσω και επιχειρηματικά.
Ας υποθέσουμε τέλος, ότι είχες μία τρομερή ιδέα που μπορεί να οδηγήσει σε καινοτομία και να πάρεις το δικό σου μερίδιο πίτας στο βωμό της διεθνούς επιχειρηματικότητας δημιουργώντας μια startup.
Μπορεί αυτή την απόφαση να την πήρες κάποια χρόνια πριν αλλά μπορεί και μετά την κρίση γιατί είδες μπροστά μια ευκαιρία που θεώρησες ότι δεν πρέπει να χαθεί. Οι καλύτερες ευκαιρίες εξάλλου γεννιούνται εν μέσω κρίσης, σωστά;
Αν κάτι από όλα αυτά έχει συμβεί, ονομάζεσαι επισήμως επιχειρηματίας και κύριο χαρακτηριστικό του επιχειρηματία είναι το ρίσκο να δραστηριοποιηθεί σε οποιαδήποτε εποχή επενδύοντας τα χρήματά του, το χρόνο του και φυσικά το μεράκι του. Φύσει και θέσει επιχειρηματίας είσαι ευέλικτος, έχεις αυτοπεποίθηση, δε φοβάσαι την αποτυχία και κάνεις μικρά βήματα με μετρήσιμους στόχους.
Βέβαια, συνήθως λένε ότι όσο μεγαλύτερο το ρίσκο, τόσο μεγαλύτερη η χασούρα ή το κέρδος.
Και για να είσαι επιχειρηματίας προφανώς τα έχεις ζυγίσει στη δική σου προσωπική, οικογενειακή και οικονομική ζυγαριά δικαίου.
Ξέρεις πως θα έρθουν τα πάνω και τα κάτω ανά περιόδους και ξέρεις πως πρέπει να συμβαδίζεις με την εποχή σου γιατί αυτό που φάνταζε προαιρετικό πριν κάποια χρόνια, σήμερα είναι προαπαιτούμενο.
Κανείς μελλοντολόγος, επιστήμονας ή διαχειριστής κρίσεων δε θα μπορούσε ποτέ να καταγράψει ως πιθανό σενάριο κρίσης την πανδημία που βιώνουμε. Δεν υπάρχει σε καμιά λίστα top10 πιθανών σεναρίων, παρά μόνο επιστημονικής φαντασίας.
Ας ξεκινήσουμε με αυτό… γιατί όσο ζοφερή φαντασία κι αν έχεις, ποτέ κανείς δε φανταζόταν πως η ανθρωπότητα θα πιανόταν εξαπίνης, ανήμπορη να αντιδράσει στο ελάχιστο σε έναν αόρατο εχθρό. Το ερώτημα υγεία ή οικονομία δε θα μπορέσει ποτέ να απαντηθεί με επιχειρήματα, καθώς αν δεν είσαι υγιής λίγο σε νοιάζει αν και που θα δραστηριοποιηθείς, κι αν δεν έχεις να ζήσεις λίγο το σκέφτεσαι αν θα πεθάνεις από την αφραγκία ή την πείνα.
Άρα, επιχειρηματίες και ελεύθεροι επαγγελματίες, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα πιο φοβισμένα όνειρά μας, μη ξέροντας τι μας ξημερώνει. Η αβεβαιότητα του ρίσκου μετατρέπεται σε φόβο λουκέτου, η ελπίδα για καλύτερες μέρες σε ευχολόγια και ξεματιάσματα και τα έσοδα που πρέπει να μπουν στη τσέπη για να κυλήσει ομαλά το ντόμινο της οικονομίας, όνειρο θερινής νυκτός.
Θα θέσω 3 ρητορικές ερωτήσεις για να απαντήσει ο καθένας μόνος του και να το πάρει ως homework τώρα στην αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου σε μέρες καραντίνας.
Δε θα αποφύγω τον πειρασμό να κάνω βεβαίως τα σχόλιά μου.
- Ποια είναι άραγε η μεγαλύτερη πρόκληση για την επιχείρηση εν έτει 2020; [Μα φυσικά να παραμείνει ζωντανή. Με όποιο κόστος. Με όποιο ρίσκο. Αλλιώς μετά, τι;]
- Τι θεωρείς πως πρέπει αλλάξεις στον τρόπο διαχείρισης της εταιρείας σου; [Αν δεν έχεις κατανοήσει ακόμα πως προτεραιότητα είναι μόνο ο ευχαριστημένος πελάτης για να συνεχίσεις να τον έχεις πελάτη ακόμα και μετά το πέρας της κρίσης, έχεις δρόμο ακόμα μπροστά. Βάλε στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, όχι το προϊόν.]
- Ήρθε η ώρα για ψηφιακό μετασχηματισμό; [Η ώρα έχει παρέλθει. Κι αν δεν ήσουν με τους πρώτους, τώρα θα τρέχεις να φτάσεις όσους εγκαίρως -παρά τα προβλήματα- επένδυσαν στην αλλαγή της εταιρικής κουλτούρας και τη στροφή στην online παρουσία].
Με λίγα λόγια, ο covid απλά επιτάχυνε μια διαδικασία που θα έμπαινε η πλειοψηφία των εταιρειών σε μια 5ετία. Έδειξε πρόωρα και αιφνιδίως το δρόμο της εταιρικής λειτουργίας του μέλλοντος. Άλλαξε τη σκέψη μας, τη στρατηγική μας, τις ανάγκες μας, την εκπαίδευσή μας, τον τρόπο επικοινωνίας μας.
Το μαγαζί της γειτονιάς έγινε πρώτης τάξεως eshop, έδωσε προσφορές κι ας μην είναι περίοδος εκπτώσεων, έβγαλε θετικό συναίσθημα και όχι μιζέρια και διατήρησε την επικοινωνία με τους πελάτες του ρωτώντας τους τι θα ήθελε από εκείνο όταν λάβει τέλος η περίοδος που ζούμε.
Το μαγαζάκι της γειτονιάς έμεινε ζωντανό είτε επένδυσε χρήματα και προσέλαβε επαγγελματίες για να διαχειριστούν την εικόνα του, είτε κουτσά στραβά άνοιξε μια σελίδα στο facebook και επικοινωνούσε με τους πελάτες του. Με τον έναν ή άλλο τρόπο, το μαγαζάκι της γειτονιάς θα υπάρχει και μετά καραντίνας εποχή και η μικρομεσαία επιχείρηση ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες της.
Το μαγαζάκι δεν έκανε άλμα στο χωρόχρονο, απλά άδραξε την ευκαιρία πολύ γρήγορα και ενσωματώθηκε στις απαιτήσεις της νέας καραντινάτης εποχής.
Communication Or Communicaction?
Και τα 2.
Γρήγορα.
Ευέλικτα.
Με διαφάνεια.
Με κοινωνική ευθύνη.
Με συνεργασία.
Με τους κατάλληλους συνεργάτες για συνοδοιπόρους.
Υπάρχει μέλλον για τη μικρομεσαία επιχείρηση;
ΝΑΙ!
Είναι ελληνική & είναι πολύ σκληρή για να πεθάνει.